صادقانه بگویم؛ چند سال پیش وقتی قدم در مسیر رشدفردی گذاشتم اصلن فکر نمی‌کردم این تغییرات شگفتِ ذهنی و روحی در من اتفاق بیفتد!
امروز که به این جمله‌ی مارک منسن در ژورنال هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها برخوردم یک لحظه مکث کردم، تمام این سالها را که در مسیر رشد هستم از نظر گذراندم، جمله‌اش حیرت انگیز است، و کاملن درست و دقیق حالم را توصیف می‌کند.
منسن می‌گوید:
هر گونه رشدی نیازمند وداع است.
وداع با ارزشهای سابق ، رفتارهای سابق و هویت سابقتان.
از این رو رشد گاهی با چاشنی اندوه همراه است.
برای کسانی که خواهان رشد هستند می‌نویسم، دقت کنید:
بسیاری از روزها اندوهگین می‌شوی، اما اندوهت همراه با ناامیدی و دلسردی نیست! گاهی شبیه یک غم شیرین تجربه‌اش می‌کنی، و اندوهت را دوست داری! می‌دانی چرا؟
چون اندوهت منجر به تفکر و اندیشیدن بیشتر می‌شود. اندوهت منجر به خلوت گزینی وانتخاب‌هایی متفاوت می‌شود، انتخاب‌هایی جسورانه که نتیجه‌ی رشدعزت‌نفس توست.
در اندوهت چراها را جستجو می‌کنی.
چرا فلان کار راانجام دادم؟!
چرا چنین رفتاری داشتم؟
چرا چنین حرفی زدم؟
چرا راجع به این مسئله یا موضوع چنین ذهنیتی دارم؟
چرا درباره‌ی خودم یا فلانی چنین فکری دارم؟
و بعد در خلوت خود نقاب را برمی‌داری و صادقانه به خودت پاسخ می‌دهی. کسی کنارت نیست که بخواهد تو را قضاوت کند یا پیشنهاد دهد و راهنمایی کند، خودتی و خودت!
و پاسخ دادن به سوالات بالا به شناخت وسیع‌تر از خویش می‌انجامد. نوری در ذهنت روشن می‌شود و وقتی به شناخت بهتری از خودت رسیدی، متفاوت فکرمی‌کنی و انتخاب‌ها و تصمیم‌های متفاوت می‌گیری.
دیگر مثل قبل فکر نمی‌کنی و همین سبب می‌شود رفتارت به مذاق خیلی‌ها خوش نیاید، انتقاداتی می‌شنوی، قضاوتت می‌کنند اما نباید برایت مهم باشد. یک گوش در و یکی دروازه.
به راهت ادامه بده! تو در مسیر درستی قرارداری.
