شاید این جمله برایتان آشنا باشد که برای شروع و دوام یک رابطه “عشق” کافی‌ست. هر روز در صفحات اینستاگرام جملات و عکس‌نوشته‌های بی‌ارزش، عشق را با تصورات محدودشان معنی می‌کنند و به اشتراک می‌گذارند. افرادی که با نوشته‌های سانتی‌مانتال سعی در جذب فالور دارند و اتفافا موفق هم می‌شوند. جملاتی که احساس در آنها پُررنگ است و خبری از تفکر نیست! گویا کلمات سطحی طرفداران بیشتری دارند. گواه این نظرم، هزاران لایک و کامنت موافق زیر این مدل پست‌هاست.
ذات عشق “رشددهنده” است. پس چرا آنچه عشق می‌نامیم پس از مدتی به بی‌تفاوتی تبدیل می‌شود؟
به نظر من چیزی فراتر از عشق باعث دوام یک رابطه و فزونی محبت بین دو نفر می‌شود و آن “احترام” است.
احترام قوی‌تر از عشق است. احترام به سخنان هم، احترام به سلایق هم، احترام به ارزشهای هم، احترام به حریم خصوصی هم، احترام به خواسته‌های هم و احترام به سکوت هم. شاید تکراری باشد اما لازمست دوباره بگویم: احترام منجر به عشق می‌شود.
اما هیچ تضمینی نیست که عشق منجر به احترام شود.
احترام به دیگری‌ست که باعث رشد شخصی او و احترام متقابل می‌شود.
ایران درّودی، نقاش و کارگردان سینما در کتاب زندگی‌نامه‌اش درباره‌ی همسرش پرویز می‌نویسد:
طی سالیان زندگی با او به درک مفاهیم متفاوتی از زندگی رسیده و زندگی‌مان را بر این تفاهم‌ها قرار داده بودیم. ما حرفه‌ی مشترک داشتیم: بارورکردن شعورمان.
از نگاه او زندگی‌اش زیبا همچون یک اثر هنری بوده که او و همسرش با رشد نگرش و درک متقابل موجب هر چه زیباتر شدن این اثر هنری شده بودند.
اهل آگاهی می‌دانند که هدف از ازدواج رشد و تکامل به واسطه‌ی یکدیگر است.(حرفه‌ی مشترک)
بنظر من پرویز مقدسی همسر ایران درودی صد سال از زمان خودش جلوتر بود. مردی که احترام در رابطه برایش یک ارزش به حساب می‌آمد.
مهم این نیست که ما شش ساعت کنار هم باشیم و از هر دری سخن بگوییم!
مهم این است که روزانه فقط نیم ساعت کنار هم بنشینیم اما تمام ما همانجا باشد. با تمرکز، با احترام، با گوش‌دادن و سپس حرف‌زدن.
همانطور که درّودی در کتاب زندگی‌نامه‌اش نوشته:
کیفیت‌ها هستند که ارزشها را می‌سازند نه کمیت‌ها.
ثبت ديدگاه