چرا خیلی آهسته پیشرفت می‌کنم؟
این پرسش را معمولا کسانی می‌پرسند که در مسیر یادگیری و رسیدن به هدف هستند.
یادگیری هیچگاه به سرعت اتفاق نمی‌افتد و نیازمند زمانی طولانی برای تمرین است. صبر یکی از اِلِمان‌های پیشرفت‌کردن است.
افراد زیادی هستند که مشتاقند مدام مطالب جدید یادبگیرند، بدون اینکه خسته و دلزده شوند؛ شاید پیشرفت‌هایی هم نصیبشان شود اما معمولا این پیشرفت‌ها زودگذر و ناپایدار است.
ناتانیل براندن در کتاب عزت‌نفس در زنان درباره‌ی این افراد می‌نویسد:《 آنها در عمیق‌ترین سطوح روانشان خود را نمی‌پذیرند و طرد می‌کنند.》
وقتی خود را نپذیریم، نمی‌توانیم مدتی طولانی با خود تنها باشیم و برآنچه واقعا می‌خواهیم تمرکز کنیم. پذیرش به این معنی نیست که بگوییم بله من در فلان موضوع یا فلان وجه شخصیتی ضعف دارم؛ نه این نیست.
پذیرش یعنی واقف شدن به ضعف‌هایمان و سپس ریشه یابی آن.
باید بدانیم این ضعف ریشه‌اش از کجاست، چه چیزی در من یا در کودکی من وجود داشته که باعث شده به این درجه از ناتوانی برسم؟
وقتی موضوع را یافتم اکنون برروی همان ضعف تمرکز می‌کنم و تا یکی را بهبود نبخشم سراغ ضعف بعدی نمی‌روم.
ما فقط می‌خواهیم یاد بگیریم، از این کلاس به آن کلاس و از این دوره آموزشی به آن دوره. (افتادن در دور باطل)
در نهایت کوهی از اطلاعات انباشته شده داریم که هیچ کمکی به پیشرفت ما نکرده‌اند و مشکلات هنوز پابرجا هستند.
یکبار از خود بپرسیم:
این یادگیری‌ها قرار است ما را به کجا برساند؟ من کیستم و چه می‌خواهم؟
برای چه در دوره‌ها و کلاسهای رنگارنگ شرکت می‌کنم؟
آیا کلاسی را که در دوماه گذشته گذراندم، کاملا فهمیده‌ام؟
آیا تمام تمرین‌ها را انجام داده و مطمئنم که در انجام آنها بی‌نقص بوده‌ام؟
با خودتان عهد ببندید که وقتی در یک دوره آموزشی شرکت کردید، حداقل شش ماه زمان بگذارید و تمام شش ماه را روی مطالب آن کلاس کار کنید. پس از آن اگر اطمینان حاصل کردید که به سطح متوسطی رسیده‌اید، سپس دوره‌ی دیگری را انتخاب کنید که یادگیری‌های قبل را ارتقا ببخشد، نه اینکه آموزشی کاملا متفاوت از آموزشهای قبل را شروع کنید.
تمرکز و صبوری، تکرار آموخته‌ها و تمرین مداوم شما را به مسیر پیشرفت هدایت می‌کند.
گل گفتی بیتا جان، آموزش های مدامی که فرصت نداشته باشی، آن را به عمل درآوری، سودمند نیست.
سپاس دوست بی‌نظیرم
خیلی خوب گفتی. شاید من یکی از همین آدمها باشم. دوست دارم بیشتر مثال بزنی بیتا جون، با داستان و مثال موضوع بیشتر درک میشه و یاد آدم می مونه.
بهت تبریک می گم. به اینهمه دغدغه های مثبتی که داری و ازشون می نویسی.