امروز برایم یکی از آن روزهای خاص بود. با اینکه هر روز می نویسم اما امروز، روزی شگفت انگیز در عرصه ی نوشتن برای من بود.حدود هشت ساعت مشغول خواندن و نوشتن بودم و تمام این مدت اصلا احساس خستگی نکردم.همینطور که صفحات دفتر را پُر می کردم ولع بیشتری برای نوشتن در خود حس میکردم .امروز به مکاشفه ای نو درباره نوشتن رسیدم.
۱٫
وقتی زیاد و بی وقفه می نویسم دیگر کم نوشتن قانعم نمی کند .اگر یک روز فقط یکی دو صفحه بنویسم احساس بیهودگی می کنم انگار کسی از درون به من تلنگر می زند .بنویس!
۲٫
ما در لابلای نوشتن عادت های جدیدی را جایگزین عادت های قدیمی می کنیم. در واقع ما به واسطه ی نوشتن منظم و روزانه یک سری عادت های نو را کشف می کنیم.
۳٫
در میان زیاد نوشتن است که ما لذت واقعی را پیدا می کنیم. سپس به این نتیجه می رسیم حتی در میان لحظات لذت بخش هم می توانیم به گنج خودشناسی برسیم .
۴٫
وقتی می نویسم احساس می کنم دو نفر در حال نوشتن اند. یکی تایپ می کند (من)، دیگری نوشته را پیش می برد (ناخودآگاه من).
۵٫
احساس نا دانی در مقابل کتابها حسی است که همیشه با من است. هرقدر بیشتر می خوانم نادانی ام بیشتر نمود می یابد و من از خواندن دست نمی کشم.
مطالب بیشتر:
ثبت ديدگاه