۱٫داشتم به یکی از پادکست های وحید پور اسماعیلی گوش می دادم که درباره آدمهای سرسخت صحبت می کرد. می گفت آدمهای سرسخت چهار ویژگی دارند ؛علاقه،ظرفیت تمرین،هدفمندی و امید.
۲٫علاقه همان تلاشی است که در مسیریادگیری انجام می دهند.ظرفیت تمرین همان مداومت یا به عبارتی سماجت در یادگیری است.هدفمندی انگیزه ایست که ما را درراه خدمت به دیگران به جلو می راند. و آخرین ویژگی افراد سرسخت امید است. امید به روزهای بهتر و پشتکار در به ثمر رسیدن آنچه می خواهیم.
۳٫با خودم فکر کردم کدام یک از این ویژگی ها در من قوی است و کدامیک ضعیف تر. وبعد برای خودم یک زمان مشخصی در نظر گرفتم .کدام ویژگی باید تقویت شود تا آنچه را در ذهنم برنامه ریزی کرده ام به ثمر برسانم.
۴٫درباشگاه وقتی تمرینات سرشانه و بالاتنه را انجام می دهم ،متوجه تغییراتی شده ام. رفتن روی الپتیکال وانجام ۱۵ دقیقه تمرین باصدای خفیف تیک تیک درناحیه ی گردنم همراه است.
۵٫به مربی جریان را گفتم. می گوید: سرت زیادی در کتاب و دفتر و روی لپتاپ خم است. لبخند می زنم.او هم لبخند می زند. می گویم: دامنه ی حرکاتم و سِت ها را کمتر می کنم.
۶٫چند روز پیش در استوری اینستاگرام نوشتم :”بنویس! وقتی می نویسی پایت را همان جایی می گذاری که روزی از آن هراس داشته ای.” افراد زیادی این جمله را لایک کردند،یکی از آنها استادم بود. جمله خطاب به خودم بود.
۷٫در چند ماه گذشته افراد زیادی به من گفته اند به نوشتن علاقمندند و تمایل دارند این علاقه و استعدادی که دارند به شکلی هدف دار پیش رود. درخواست کمک می کنند تا در نوشتن رشد کنند. من تمام دستورات و تکالیف و روشی را که خودم به کار برده ام و آموخته ام برای آنها گفته ام و پیشنهاد داده ام پا به پای شما هستم. نکته‌ی جالب توجه اینکه در یکی دوجلسه اول بسیار پُر شور و اشتیاق شروع می کنند و پس از سه_چهار جلسه بیخیال تمرین و نوشتن می شوند و رهایش می کنند.
۸٫از این مدل افراد زیاد دیده ام ،افرادی که فقط سوال می پرسند و راهکار می خواهند.اما عمل کردن در کار نیست.بعد خیلی اتفاقی کامنت آنها را زیر پست های آموزش خواندن و نوشتن می بینم که به ادمین آن پیج گفته اند برای نوشتن نیاز به کمک دارند و بعد دنبال تکلیف و دستورالعمل نوشتن از دیگری می گردند.
۹٫چیزی که من درباره اغلب افراد فهمیده ام اینست : آدمها ،این روزها نیاز به علاقه و استعداد برای شروع کاری ندارند؛چیزی که واقعا به آن نیازمندند “تمرکز” و “تعهد” است.
۱۰٫من هر روز می نویسم. هر روز. یک روز دویست کلمه می نویسم و یک روز ده هزار کلمه.روزِ بدون نوشتن نداشته ام. این روزها ننوشتن سخت است ؛اما خوب نوشتن سخت تر. در دنیای نویسندگی واژه‌ی آسان و راحت بی معنی‌ست.
مطالب بیشتر:
ثبت ديدگاه