بنویس،آن قدر بنویس تا صدا در گلویت گیر نکند؛ تا برای گفتن مهم ترین حرف های زندگی ات به لکنت زبان نیفتی. -شاهین کلانتری-
وقتی نوشتن یکی از عادتهای مهم و ثابت روزانه ات شود ،یک روزِ بدونِ نوشتن ،یک روزِ هدر رفته است. دنیای شگفت انگیز نوشتن هر روز مرا مسحور می کند . واژه ها ،واژه ها جان دارند. واژه ها مرا به دنیای سحر آمیز می برند .
کتاب مثل آغوش گرمیست که یک روز سرد زمستان به آن پناه می بری.
عشق مثل گام نهادن به دنیایی شگفت انگیز و ناشناخته است.
امید مثل روز شنبه ،اولین روز هفته است.
نوشتن مثل جوانه زدن ،مثل شکفتن ،مثل پوست انداختن است.
مهربانی شبیه چشمانِ همسرم است.
دوستِ خوب مثل شرابِ ناب است.
مادر بزرگ شبیه افسانه هاست.
قلم مثل یک دوستِ بی ریاست.
پدر شبیه یک خواب ابدی ست.
رنج مثل ایستادن کنار بلوار،منتظر تاکسی در ظهرهای داغِ جنوب است.
زندگی مثل خواندن یک رمان قطور است.
وبلاگ نویسی مثل پرواز با پاراگلایدر است.
مطالب بیشتر:
ثبت ديدگاه