سالها پیش دفترچه ای داشتم که جلدی سبز رنگ داشت؛هر کتابی که می خواندم در آن دفترچه عنوان کتاب ،نام نویسنده و تاریخ خواندن کتاب را یادداشت میکردم. کنار اسم کتاب هایی که خیلی دوست داشتم تیک میزدم و معمولا هر جا صحبت از خواندن می شد آن کتاب ها را معرفی می کردم.
با کلیدر محمود دولت آبادی چندین ماه زندگی کردم ،یک زمانی عاشق صد سال تنهایی گارسیا مارکز شدم، مادام بوواری اثر فلوبر را که شروع به خواندن کردم دلم نمی آمد کتاب را ببندم و کنار بگذارم .آنا کارنینا ی تولستوی ،کیمیاگرِکوئلیو ،جز از کلِ استیو تولتز ، وقتی نیچه گریست از یالوم ،انسان درجست و جوی معنا از فرانکل و بسیاری کتابها و رمان های دیگر …. هر کدام از آنها را که می خواندم می گفتم بی نظیر است ،حرف ندارد و بعد کتاب بعدی و دوباره همان ستایش ها همان تمجیدها.
زمانی اگر کسی می پرسید بهترین کتابی که خوانده ای ،کدام کتاب است ؟حداقل دو سه کتاب معرفی می کردم ؛ اما حالا هر چه زمان می گذرد نمی دانم کدام کتاب بر دیگری برتری دارد! می توانم نام دهها کتاب را بیاورم که برایم الهام بخش بوده اند ، روحم را نوازش کرده اند،یا مثل پتک برسرم کوبیده اند، بیدارم کرده و فکرم را دگرگون کرده اند.اما نمی دانم کدامشان بهترین است.
این روزها از خودم می پرسم :”اگر کتاب ها نبودند ، من حالا کجا بودم ؟”
مطالب بیشتر:
ثبت ديدگاه