حس میکنم یخ زده ام، احساس سنگینی می کنم ، گویی وزنه ای به من آویزان است. بی انگیزگی و نا امیدی بر روحم چنگ انداخته.
دفترهای روز نوشته هایم را یکی یکی باز می کنم از هر کدام چند سطری میخوانم تا شاید حالم تغییر کند. می نویسم ،می نویسم شاید چیزی در من تغییر کند،ذهن من باید از اینجا دور شود ؛ فکر می کنم باید به کسی انگیزه ببخشم تا امید به خودم باز گردد، بله راهش همین است ، بخشش حس خوب به دیگری، امید می بخشم تا حالم خوب شود.
برای یک دوست در اینستاگرام کامنتی میگذارم. سعی میکنم پُر از الهام و امید باشد؛ با همۀ آنچه در توان دارم کلمات را آذین می دهم ،تنها کاری که از دستم بر می آید همین است، نوشتن بامهر.
نتیجه فوق العاده است. او از من بخاطر کامنت پُر انگیزه ام تشکر می کند. البته باید اینچنین کامنت ها را برای اهلش خرج کرد، نه برای ذهن های گَندیده. برای کسی که محبت را قدر بداند. کسی که مهر شما را ریا نداند، کسی که بفهمد.
دست به کار شوید و کامنتهایی پُر از مهر برای آنان که شما را می فهمند، بگذارید. برای داشتن حال خوب بایدبه یکدیگر امید ببخشید. با نوشته هایتان انگیزه و عشق را پیشکش کنید.
مطالب بیشتر:
ببخش این روزها فکرم حسابی درگیر است|برای همسرم
ثبت ديدگاه