وقت‌شناسی بخش عمده‌ی اعتبار و شخصیت شماست.
هرمز انصاری
اولین بار که می‌خواستم با شاهین کلانتری گفتگویی تلفنی داشته باشم، ابتدا با یکی از ادمین‌های سایت مدرسه‌ی نویسندگی صحبت کردم و وقت خواستم.
او پس از هماهنگ کردن با شاهین به من پیام داد و گفت: آقای کلانتری روز پنجشنبه ساعت ۱۸:۰۷ دقیقه منتظر شماست.
برایم کمی عجیب بود. چون تجربه به من می‌گفت معمولا قرارهای گفتگو و ملاقات در ساعت‌های رُند انجام می‌شود؛ راستش در طول زندگی‌ام اولین باری بود که با یکنفر قراری در این زمان کمی متفاوت داشتم.
روز پنجشنبه فقط چند ثانیه به آن زمان توافق‌شده مانده بود که شماره‌ی شاهین را گرفتم و راس ساعت ۱۸:۰۷ علامت زنگ گوشی را فشردم و بلافاصله شاهین پاسخ داد.
وقت‌شناسی احترام به شخص مقابل است.
در جایی خواندم حتی خیلی زود رسیدن سر قرار هم نشانه‌ی وقت‌شناسی نیست. در واقع وقت‌شناسی یعنی رسیدن در زمانی که توافق شده نه کمتر نه بیشتر.
گاهی اتفاقات پیش‌بینی نشده باعث می‌شوند کمی دیرتر به قرار توافق شده برسیم، خوب است با تماس به فرد اطلاع دهیم و حتما بابت تاخیر عذرخواهی کنیم.
حالا که خوب دقت می‌کنم متوجه شده‌ام من هم در اغلب موارد فرد وقت‌شناسی نبوده‌ام؛ زیرا در بیشتر قرارها من زودتر از موعد رسیده‌ام و مجبور شده‌ام زمانی بین پانزده یا بیست‌دقیقه منتظر بمانم!
شاید یکی از دلایلش عدم صبوری من باشد، یک جور واسوس در کنار هم چیدن کارها با توجه به زمان انجام‌شدن کارها! انگار همه‌ی برنامه‌ها طبق زمان خاصی باید انجام گیرد بطور منظم و در کنار هم درست شبیه چیدن پازل!
با خودم فکر می‌کنم اگر قرار است برای وقت‌شناسی‌ام کاری کنم ابتدا باید روی صبوری‌ام کار کنم. باید یاد بگیرم صبورتر و آرام‌تر باشم. صبر واژه‌ی زیبایی‌ست، قطعا” با تمرین می‌توانم صبوری‌کردن را یاد بگیرم.
من می‌توانم.
ثبت ديدگاه