همیشه سخت‌ترین کار برایم این بوده، بتوانم پاسخ بجایی به حرفی که آزارم داده بدهم.

افراد زیادی را دیده‌ام که بلافاصله با پاسخی شسته‌رُفته طرف را سر جایش نشانده‌اند؛ من هیچوقت این توانایی را نداشته‌ام.

تصورم اینست که باید پاسخم محترمانه و بدون اجحاف به طرف مقابل باشد، برای همین تامل می‌کنم. به پاسخم فکر می‌کنم و همین فکر کردن و گذشتن زمان باعث می‌شود از عکس‌العمل نشان دادن و پاسخ دادن طفره بروم و بیخیال شوم.

به‌قول مجتبی شکوری ادب یعنی اندکی تامل میان آنچه فکر می‌کنم و آنچه بروز می‌دهم.

وقتی پاسخی سریع به رفتار زننده‌ی طرف مقابل نشان نمی‌دهیم و از او دور شده و فاصله می‌گیریم، در واقع نشان داده‌ایم ، من نمی‌خواهم شبیه تو باشم و مثل تو رفتار کنم.‌

تمایز از همینجا آغاز می‌شود. شبیه خود بودن و به سبک خود رفتار کردن.

تصور کنید شما هم مثل طرف مقابل رفتار کنید، و هرچه گفته و هر کاری انجام داده به همان اندازه یا بدتر از آن تلافی کنید. چه اتفاقی می‌افتد؟

اینبار او هم با شدت بیشتری داغ دلش را روی شما خالی می‌کند. حتی اگه پاسخی هم ندهد شما در ذهنش بعنوان فردی کینه‌توز حک می‌شوید. با این رفتارها بتدریج دایره دوستان‌مان کوچکتر می‌شوند. تلافی کردن و شبیه دیگران شدن آسان است. اندکی تامل اینجا به کار می‌آید. تامل کردن و هیچ پاسخی ندادن سخت است، و انتخاب سخت‌ترین کارها از ویژگی‌های فردرشد یافته است.