یکی از خصوصیاتی که من دارم اینست که در برابر حرفهای ناخوشایند در لحظه عکس‌العمل نشان نمی‌دهم. وقتی رفتار ناخوشایندی از طرف مقابلم می‌بینم یا حرفی می‌شنوم که مرا به هم می‌ریزد همان لحظه نمیتوانم عکس‌العمل نشان دهم. فکر می‌کنم و فکر می‌کنم ولبخند می‌زنم، به افق خیره می‌شوم و…زمان می‌گذرد.

تا چندوقت پیش این بی‌عکس‌العملی را دوست نداشتم. حس می‌کردم از آن دسته افرادی هستم که حقم پایمال میشود و نمیتوانم حرفم را بزنم و حقم را بگیرم.

بعد که دقت کردم متوجه شدم، معمولا در اغلب مواردی که عکس‌العملی نشان ندادم بخاطر رفتارهای غیرمنطقی، کودکانه و گاهی احمقانه‌ی طرف مقابلم بوده است. در واقع عکس‌العمل نشان ندادن هم ، خودش یک نوع عکس‌العمل است.

 

الان که فکر می‌کنم می‌بینم چه خوب شد که با افرادی در آن سطح درک و فهم، همکلام نشدم. در واقع من نمی‌توانم با دیگران دقیقا مثل خودشان رفتار کنم.این از نظر خیلی‌ها حماقت مرا می‌رساند و بعضی‌ها هم نظر متفاوتی دارند.

 

من به عبارت ” دوست‌داشتنِ خود” فکر میکنم. شاید خودپسندی باشد اما اگر خودمان رادر این حد دوست داشته باشیم که با هرکسی وارد بحث نشویم، به دستاورد قابل توجهی می‌رسیم.

در اینطور مواقع بهتر است ازخود بپرسیم واقعا لازم است که پاسخ بدهم؟

گاهی نشنیدن و نادیده گرفتن ما را شخصی بااعتمادبنفس، صبور و آرام نشان می‌دهد و فردی که این خصوصیات را دارد تاثیرگذار است و آدمهای بیشتری به او اعتمادخواهند کرد.

این طرز تفکر نیاز به تمرین دارد. نمی‌شود پاسخ نداد و بعد سردرد گرفت و پشیمان شد  و خود را سرزنش کرد که چرا پاسخ ندادم!

این تفکر نیاز به انتخاب و عشق به خود دارد. لازم است ازخود بپرسیم، آیا پاسخ دادن و طرف را سر جای خود نشاندن به من آرامش ماندگاری می‌دهد یا دوست‌داشتن و مراقبت از روح و روان خودم؟

در اولی به یک رضایت موقت چند ساعته می‌رسیم، تازه اگر طرف دوباره تلافی نکند و بدترش را تحویل‌مان ندهد؛ که در آن صورت هیچ آرامش و رضایتی کسب نمیکنیم ؛ زیرا دوباره به فکر پاسخ و تلافی هستیم و ممکن است این چرخه ادامه بیابد.

در دومی می‌دانیم که روح ما آسیب دیده و نیاز به ترمیم و نوازش دارد. هیچکس به غیر از خودمان این توانایی را ندارد که آرامش را به ما ببخشد. و آرامش در گرو کناره‌گیری از روابط و محیط پُر تنش است.

اگر در سکوت و تنهاییِ خود به تقویت روح و روان آسیب‌دیده خود بپردازیم در عشق به خویش موفق‌ عمل کرده‌ و در ساختن خود به موفقیت می‌رسیم.

در رفتارهایی مثل: تحقیرکردن، تهدیدکردن، سرزنش‌کردن و تمسخر،  پویایی و رشد صورت نمی‌گیرد. اگر می‌خواهیم متمایز باشیم باید در رفتارمان ثبات را سرلوحه قرار دهیم. رفتاری که فقط مختص به خودِ خودمان باشد و در شرایط مختلف و در برابر افراد مختلف تغییر نکند.