سالها در دنیای کتابها پرسه زدم وگاهی دست به قلم می شدم و یک چیزهایی می نوشتم. اما کم کم به این نتیجه رسیدم نوشتن به صورت تفننی هیچ کمکی به من نمیکند. رشد کردن و موفقیت ،تلاش و پشتکار زیادی می طلبد. و این گونه شد که نوشتن به اندازه ی خواب و خوراک برایم مهم شد.البته خواندن ِکتابهای خوب ووجود انسانهای موثر در امر نوشتن همواره الهام بخش من بوده است.
نوشتن برای من ثمر بخش بوده و هست . من آدم منصفی هستم. چون هر روز درونکاوی می کنم. این کار را با نوشتن انجام میدهم . راجع به خودم می نویسم و در خط به خط نوشته هایم رفتارهای اشتباهم را ریشه یابی می کنم. اساس درونکاوی شجاعت است. وقتی کسی بتواند چندین سطر راجع به لایه های تاریک وجود خود بنویسد و ساعتها به آن فکر کند و در صدد اصلاح،رشد و تغییر خود باشد پس به اندازه کافی شهامت دارد.آگاهی از دلِ نوشتن بیرون می آید و درونکاوی حاصل زیاد نوشتن است.
“نوشتن” چهره ی دیگر مراقبه است.
می نویسم و می درخشم.
ثبت ديدگاه