آیا باید به هر پیامی پاسخ بدهیم ؟
فرض کنید در مقابل فردی نشسته اید ، اومشغول حرف زدن است به او نگاه می کنید و آرام سری تکان می دهید وحرفهایش را کاملا گوش می دهید. این گفتگو هیجان انگیز و جالب است،پس با اشتیاق گوش می سپارید، کمی بعد او موضوع صحبت را عوض می کندو موضوعی را پیش کشیده که شما نه تنها علاقه ای ندارید درباره آن صحبت کنید بلکه به دنبال راهی میگردید تا بحث را عوض کنید پس از شنیدن یکی دوجمله سرتان را برمی گردانید و به منظرۀ پشت پنجره خیره میشوید، کمی با موبایل سرگرم میشویداما او ادامه می دهد، شما از جا بلند شده وبه بهانه ای جایتان راتغییر میدهید یا آن جا را ترک می کنید.
گاهی در کنار افرادی می نشینیم که هنوز جملۀ ما تمام نشده ،جوابی شسته و رُفته در آستین شان دارند. من با اینطور افراد برخورد داشته ام؛ سریع پاسخی را داده اند که نشان دهند خیلی می دانند . خیلی می فهمند (!) و اتفاقا زود قضاوت کرده اند چون منظور و مقصود مرا درست متوجه نشده اند و عکس العمل نادرستی نشان داده اند؛چون اصلا گوش نمی دادند.معمولا این افراد بیشتربه فکر پاسخ دادن هستند تا گوش دادن . برخی مخاطبان فکر می کنند باید برای هر حرفی جوابی داشته باشند ،آنها تصور می کنند اگر حرفی را بی پاسخ بگذارند یا با اندک زمانی فاصله پاسخ بدهند؛ نادان و ساده لوح به حساب می آیند.
یاد بگیرید گاهی اوقات در میان گفتگوها خلاء بیافرینید، سکوت و خلاء افراد را به سوی تفکر و اندیشیدن سوق می دهد.
شاید عده ای این حرف مرا بیهوده بدانند ، اما این واقعیت است؛ برخی حرفها و پیغام ها پاسخی ندارند. من در پیغام های نوع دوم در مثال بالا ؛ یا پاسخ فرد پیغام دهنده را با تاخیر می دهم یا اصلا پاسخ نمی دهم.
وقتی فرد پیام دهنده از موضوعی حرف میزند که شما تمایلی به صحبت کردن راجع به آن ندارید ،بنابراین ترجیح میدهید پیامش را بی پاسخ بگذارید. من فکر می کنم همه ی اینها به قدرت درک و هوش آن فرد بستگی دارد. سنجیده حرف زدن یک هنر است که نیاز به تمرین دارد.ما در اغلب پیامها و ارتباطات و حرف زدن ها فقط می خواهیم یک حرفی زده باشیم ،ساکت نباشیم .بدون فکر و از روی غریزه و آزموده های تکراری حرف زدن آسان است، گاهی پاسخ ندادن و گذشتن و رد شدن نشان از خِرَد شماست و البته دشوار است. ولی به امتحانش می ارزد. امتحان کنید.
برخی پیام ها حالتی طلبکارانه دارند،شخص انتظاراتی دارد که وقتی بیان می کند کم مانده یک جفت شاخ روی سرتان در بیاید، برخی افراد انتظار دارند شما کارو زندگی تان را تعطیل کنید و به آنها بچسبید، مدام زنگ بزنید و حالشان را بپرسید تازه اگر هم بگویید مشغولم و ساعتهای زیادی سرگرم مطالعه و نوشتنم و یا درگیر فلان کارم ؛ کار تان را بی ارزش جلوه می دهند . هیچ چیز برای آنها با ارزش تر از خودشان نیست. واقعا پاسخ دادن به این افراد آب در هاون کوبیدن است ، علاج رها کردن آنهاست.شاید فکر کنید با پاسخ ندادن مغرور و خود خواه جلوه میکنیم ،اما بیایید کمی واقع بین باشیم ،چرا این افراد همیشه به دنبال نقطعه ضعف و اشکال در دیگران می گردند؟ تا بحال به خودشان نگاهی انداخته اند ؟ آیا خودشان را از دریچۀ نگاه بقیه افراد دیده اند ؟!
مطالب بیشتر:
ثبت ديدگاه