امروز در پرسه زنی‌های وبلاگی چشمم افتاد به یک جمله از شاهین کلانتری :

در حقارت‌های روزمره، دنبال عظمت نباش.

با خودم فکر کردم ، این جمله اشاره به چه چیزی دارد؟  شاید منظورش سرگرمی ها ،تصاویر و ویدیوهای آبکی فضای مجازی که هیچ حرفی برای گفتن ندارند، باشد!کمی بعد به جمله عمیق‌تر شدم . به حرف‌هایی فکر کردم که از شنیدن‌شان آزرده خاطر می‌شوم. به اتفاقاتی که گاهی روزم را کِدِر می‌کنند. به حقارت‌هایی که درد را به جان آدمیان تزریق می‌کنند.

چگونه ممکن است به جان کسی زخم بزنی و احساس عظمت کنی؟ چگونه ممکن است خُرد کنی و بشکنی و موفق(!) شوی. می‌گویند از کوزه همان تراود که در اوست.

از هرکسی به اندازه‌ی قد و اندازه‌اش انتظار باید داشت. از خاکستر انتظار درخشیدن نداشته باش. با خودم فکر می‌کنم ،چه خوب است که می‌نویسم و ساعت‌هایی از روز را با نوشتن سپری می‌کنم اگر نمی‌نوشتم احتمالا در حقارت‌ها به دنبال عظمت می‌گشتم!

 

مطالب بیشتر:

یک خروار سوال و روزها تنهایی 

دنیایی پُر از شگفتی مقابل توست. 

این شادی‌های کوچک