گاهی با دیدن تصاویر اینستاگرامی و دغدغه‌های آدمها مکثی طولانی می‌کنم و بعد به سرعت نور دغدغه‌های خودم از ذهنم می‌گذرند.
کمی پیش‌تر نیشخندی می‌زدم. می‌دیدم آدمها دغدغه‌های‌شان را استوری می‌کنند. بنظرم دغدغه‌های آنها مضحک و سطحی می‌آمد.
امروز اما، نظر متفاوتی دارم. هر کسی با نیازهایش و سطح آگاهی‌اش در یک دوره‌ی خاص دغدغه‌اش را انتخاب می‌کند.
سبک زندگی من شاید برای دیگری خسته‌کننده، دلگیر و یکنواخت باشد. بدون هیچ سرو صدایی، لحظه‌ها آرام در فضایی پُرسکوت طی می‌شوند.
اما برای خودم پُر از الهام، پُر از کشف و پُر از رضایت و شادی درونی است.
وقتی می‌گویم شادی درونی، یعنی هیچکس از بیرون آن را نمی‌بیند، احتمالن کمتر کسی درک می‌کند که چقدر نوشتن یک پست پانصد کلمه‌ای که مملو از روشن‌بینی است برای من لذتی درونی به همراه دارد؛ یا خواندن یک کتاب محشر که روحم را جلا می‌دهد.
هر زمان احساس کردید دغدغه‌های دیگران پوچ و بی‌معنی‌اند و دغدغه‌های شما مهم و با ارزش، باید تجدید‌نظر کنید و روی درک و آگاهی خود کار کنید.
این پستتون تلنگر خوبی بود. ممنون از شما
ممنون از شما که می‌خوانید.