گاهی به روزهایی فکر می‌کنم که می‌توانستند روزهایی موثرتر و مطلوب‌تر باشند. مهم است که اطرافمان را با چه افرادی و چه سرگرمی‌هایی پُر می‌کنیم.
کارل گوستاو یونگ گفته:
اتلاف وقت، خودکشی واقعی است.
زمانهایی که در شبانه‌روز در صفحات مجازی هدر می‌دهیم، می‌توانند بسیار هدفمندتر و غنی‌تر باشند. افرادی که ساعتها پای تلفن با آنها حرف می‌زنیم و دقایقی که در فضای مجازی چت می‌کنیم چه چیزی به ما اضافه میشود؟ آیا چیزی یاد می‌گیریم که باعث شود به فکر فرو رویم، تغییر کنیم و یا سبک تازه‌ای در زندگی پیش بگیریم؟
چقدر اهل عملیم؟
گاهی به خودم می‌گویم؛ این زندگی و این خانواده به تو داده شده تا به بهترین شکل آن را بسازی و باعث رشد خود و خانواده‌ات شوی؛ تو برای این زندگی چکار کردی؟
شاید این پرسش باعث شود ما لیستی از کارهایی را که برای بالابردن سطح زندگی و مهارتهای خودمان و اطرافیانمان انجام داده‌ایم، قطار کنیم و به دیگران پاسخ دهیم. اما این سوال علاوه بر معنای ظاهری در باطن معنی دیگری نیز دارد.
آیا کارهایی که تو برای زندگی‌ات انجام داده‌ای از تو فردی مهربانتر، عمیق‌تر و صبورتر ساخته؟
آیا به اطرافیانت گفته‌ای به وجودشان و به بودنشان افتخار می‌کنی؟
آیا گفته‌ای بودن آنها تو را در مسیر رسیدن به هدفت به ثبات قدم رسانده است؟
آیا گفته‌ای اگر آنها نبودندتو حالا در این جایگاه نبودی!
از آنها قدردانی کرده‌ای؟
اینها کارهایی‌ست که تو برای این زندگی انجام می‌دهی، سپس می‌بینی قلبت وسیع میشود و به آرامشی ژرف و عمیق دست می‌یابی. عشق در قلبت رشد می‌کند و زندگی معنایی تازه می‌یابد.
ثبت ديدگاه