گفت: اون منو آدم حساب نمیکنه!
گفتم: اونی که تو رو آدمحساب نمیکنه خودش یه ضعف بزرگ داره که نتونسته حلش کنه.
گفت: این شامل همهی آدمها و همهی موارد میشه؟
گفتم: بله، حتی خودِتو؛ مراقب باش مغرور نشی. هر جا حس کردی اونقدر خوب و کاملی که فلانی در حد تو نیست؛ همونجا بایست!
فکر کن! ببین چی در تو هست که اذیتت میکنه، که اغلب برات مسئلهساز میشه اما هیچوقت نتونستی حلش کنی!
ما خوب میدونم کجاها ضعف داریم. وقتی حس میکنیم در حل اونها ناتوانیم، شروع میکنیم و ذرهبین میندازیم روی بقیهی آدمها.
مسائل، رفتار و شخصیت اونها رو خوب زیرو رو میکنیم و بعد ضعفهاشونو اونقدر بزرگ میکنیم و هوار میزنیم تا ضعف خودمون رو کاملا بپوشونیم. وانمود میکنیم ما خوب و کاملیم و این بقیه هستن که قد و اندازه ما نیستن!
این وسط خیلیا حرفای ما رو باور میکنن. لِه میشن، ساکت میشن و فکر میکنن هیچی نیستن. اینو بدون آدمهای بزرگ هیچوقتِ هیچوقت احساس کمبودن و حقارت به دیگران نمیدن.
آدمهای بزرگ اونقدر حس ارزشمندی درونشون زیاده که نیاز ندارن دیگران رو کوچیک کنن که خودشون بزرگ بنظر بیان، اونا ذاتا” بزرگن. چون قلب بزرگی دارن.
ثبت ديدگاه