سال گذشته وقتی اولین مطلب را در سایت می‌گذاشتم فکر نمی‌کردم روزی به سی‌صدمی برسم. آن روز خیالم راحت بود چند مطلب دست وپا شکسته دارم .

برایم مهم نبود چقدر نوشته‌هایم مفید یا جالب باشند،همین که توانستم چیزی به اشتراک بگذارم کافی بود.

امشب در حال نوشتن سیصدمین مطلب هستم. وقتی به چند ماه گذشته نگاهی می‌اندازم ، می‌بینم ،چه شبها که بدون نوشتن به تختخواب رفته‌ام و بعد احساس بدی که بخاطر ننوشتن داشته‌ام ،نگذاشته بخوابم؛هر جور شده دفترهای یادداشتم را زیر و رو کرده‌ام تا شاید از لابه لای یادداشت‌ها ایده‌ای پیدا کنم و در سایت بگذارم و در اکثر موارد موفق بوده‌ام.

زمانهایی بوده که بخاطر سفر،بیماری یا بی‌حوصلگی و یا قطعی اینترنت(!) نتوانستم چیزی بنویسم. در اینجا بخاطر کوتاهی در نوشتن از خودم عذر خواهی می‌کنم.

 

آموخته‌های من از وبلاگ نویسی

پشتکار و سماجت من در نوشتن و به روز رسانی سایت ،نظم در کار و مسئولیت پذیری را به من آموخت.

نوشتن مقالات بلند صبر و حوصله و عمیق‌تر شدن را به من آموخت.

ضعفم در فهمیدن برخی مسائل به من یاد داد بیشتر یاد بگیرم ،بیشتر بخوانم و بیشتر درباره‌ی چیزی که در آن ضعف دارم بنویسم.

انتقاداتی که شنیدم ،به من یاد داد بیشتر یاد بگیرم و راجع به موضوع انتقاد شده مطالب کوتاه و بلند بنویسم و خود را در آن زمینه رشد دهم.

توانایی های من در نوشتن متون داستانی و غیر داستانی ،تجزیه و تحلیل مسائل ،ضبط پادکست و اجرای وبینار را به من نشان داد.

تغییر نگاهم به آدمها ، درک کردن آنها به جای سرزنش کردن و انزجار ؛ انتخاب مسیر قهرمانی برای ادامه دادن ،نوشتن و پیش رفتن.

نوشتن مقالات تخصصی در حوزه‌ی موفقیت و رشد فردی در سایت‌های دیگر.

لذت بردن از مسیر و اینکه رشد فرایندی‌ست دائمی؛ و ثبات قدم در این مسیر یک موفقیت است.

مطالب بیشتر:

تجربه نگاری|چگونه نوشتن را به زندگی‌ام آوردم 

تجربه نگاری |احساس می‌کنم ،کم می‌دانم 

تجربه نگاری|دستاوردهای من از دوره‌ی پُرکاری