یکی از صفحاتی که در اینستاگرام دنبال می کنم صفحه ی آقای طهرانی است. دیشب ایشان یک لایو باعنوان “از مذاکره تا قرارداد” گذاشته بودند؛معمولا هر لایوی را نگاه نمی کنم اما این عنوان را پسندیدم. ایشان صحبت شان را آغاز کردند .کامنت ها باز بودند . دوسه نفری با سلام و فرستادن استیکر اعلام حضور کردند ؛کامنت سوم یا چهارم بود که یک نفر نوشت:” آقای طهرانی ماشالله از رو نمی ری.”
ایشان مشغول صحبت و کاملا مسلط به موضوع بودند سپس کمی به جلو خم شدند ،با دقت خواندند و با لبخندی پاسخ دادند:”عزیزم شما بزرگوارید،ادب واحترام شما ثابت شده ست” و بعد بدون اینکه حتی مکث کند یا بخاطر این پارازیتی که وسط صحبت هایش افتاده بود خم به ابرو بیاورد با لبخند دنباله ی صحبتش را ادامه داد.
همان لحظه جرقه ای ذهن مرا روشن کرد و همین باعث شد من از رفتار ایشان درسی بیاموزم ؛ “پاسخی قوی به پارازیت ها”.
ما روزانه چه در دنیای مجازی وچه در دنیای واقعی با مسائل مختلفی روبرو میشویم که بسته به روحیات مان و اینکه چقدر آن مسئله برایمان مهم است ،ذهن خود را درگیر می کنیم ،حرفی می شنویم رفتاری می بینیم و دچار خشم وعصبانیت میشویم.
من فکر می کنم که یک شخص باید خیلی قوی باشد و برکلام ورفتارش کنترل داشته باشد که وسط یک موضوع مهم یک پاسخ مودبانه با لبخند وبسیار قوی بدهد. آقای طهرانی نشان دادند که در پاسخ دادن به جا و به موقع و مودبانه بسیار قوی عمل کردند.
چیزی که این روزها زیاد می بینم ؛افرادی که با دیدن یک کامنت مخالف به یک نفر حمله می کنند و گاهی یک کامنت تبدیل به جنگ کامنتی میشود. گاهی رد میشوم ،گاهی میخوانم و میخندم و گاهی متاسف میشوم . بعد یاد حرف شاهین کلانتری می افتم که چقدر تاکید می کند وقت تان را در اینستاگرام هدر ندهید ؛ من گاهی از لا به لای همین کامنت های بی ارزش درسها می آموزم! مثلا همین متن ؛ (شاید با هشتگ نانو محتوا در اینستاگرام پستش کردم)
چند روز پیش در صفحه اینستاگرام خانم عبدی مطلبی خواندم با عنوان” هنراظهار نظر نکردن”. چقدر این عنوان به دلم نشست!
من آموخته ام وقتی پای صحبت کسی می نشینم که نه علمم در حد اوست و نه اطلاعات و مطالعاتم ؛ حداقل کاری که می توانم بکنم ،گوش دادن و یاد گرفتن است. کاش می آموختیم گاهی ارزش سکوت بسیار بالاتر از نظر دادن است.
مطالب بیشتر:
ثبت ديدگاه